Εκδήλωση Συλλόγου Γυναικών Καρδίτσας «Τα πολλά πρόσωπα της βίας: Αποκαλύπτουμε το πρόσωπο της αναπηρίας και της ειδικής αγωγής»

Στην εκδήλωση καλέστηκαν και παραβρέθηκαν το «Νομαρχιακό Σωματείο Καρδίτσας Α.με.Α», το «Σωματείο Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων Μαθητών και Αποφοίτων Ατόμων με Αναπηρία Π.Ε. Καρδίτσας» και ο «Σύλλογος γονέων κηδεμόνων και φίλων παιδιών με αυτισμό Δυτικής Θεσσαλίας»

Η Σοφία Σδρόλια γραμματέας του Συλλόγου γυναικών Καρδίτσας καλωσορίζοντας τους φορείς αλλά και τις γυναίκες μέλη του συλλόγου που παρευρίσκονταν επεσήμανε ότι «σκοπός της εκδήλωσής μας είναι να στείλουμε ένα δυνατό μήνυμα μηδενικής ανοχής απέναντι σε κάθε μορφή βίας. Στόχος μας είναι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους Συλλόγους Ατόμων με Αναπηρία (ΑΜΕΑ) και η παρουσία σας στην εκδήλωση μας σηματοδοτεί αυτό που εμείς έχουμε βαθιά πεποίθηση ότι ο αγώνας για την ισότητα και την καταπολέμηση της βίας πρέπει να είναι κοινός.»
Στη συνέχεια ο πρόεδρος του Νομαρχιακού σωματείου Καρδίτσας ΑΜΕΑ Βασίλης Αγραφιώτης μίλησε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα ΑΜΕΑ παντού και ιδιαίτερα στην Καρδίτσα. Ανέφερε ακόμα τις διεκδικήσεις τους καταγγέλλοντας ότι καμιά δεν υλοποιήθηκε παρά τις υποσχέσεις που πήραν
Ο Κωνσταντίνος Κατσάρας πρόεδρος του Σωματείου Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων Μαθητών και Αποφοίτων Ατόμων με Αναπηρία Π.Ε. Καρδίτσας που αναφέρθηκε στα προβλήματα του ειδικού σχολείου της Καρδίτσας. Η γραμματέας του συλλόγου γονέων κηδεμόνων και φίλων παιδιών με αυτισμό Δυτικής Θεσσαλίας Νατάσσα Τσαντάκου με ιδιαίτερη έμφαση έβαλε τα ζητήματα των γονιών και των παιδιών που είναι στο φάσμα του αυτισμού.
Η Λήδα Αγγέλου πρόεδρος του συλλόγου γυναικών Καρδίτσας παρουσίασε τις θέσεις του συλλόγου για την πολύμορφη βία που αντιμετωπίζει η γυναίκα με αναπηρία. «Η πολύμορφη βία στις ανάπηρες γυναίκες και ακόμα περισσότερο στις μητέρες ανάπηρες ή γυναίκες που έχουν παιδιά με αναπηρία η βία αυτή εκφράζεται ακόμα πιο έντονα. Η εύρεση εργασίας είναι από τα πιο σημαντικά προβλήματα που έχει για μια γυναίκα με κινητική αναπηρία. Η ανεργία στα ΑμΕΑ φτάνει το 95%, στις γυναίκες το ξεπερνάει! Γνωρίζοντας και την πολύ άσχημη κατάσταση που επικρατεί στα εργασιακά με την απλήρωτη εργασία, τις ελαστικές σχέσεις, τις ατελείωτες ώρες δουλειάς, χωρίς άδειες ρεπό κλπ η εργασία για μία γυναίκα με αναπηρία είναι σχεδόν αδύνατη. Η κινητική αναπηρία αντικειμενικά την «πετάει» έξω από εργασίες λόγω της φύσης της. Με τον νέο νόμο που νομιμοποιεί τις 13 ώρες δουλείας τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα, τόσο που μία γυναίκα με αναπηρία αντικειμενικά δεν μπορεί να αντέξει. Εννοείται πως μια γυναίκα με αναπηρία είναι πολύ πιο ευάλωτη απέναντι σε κακοποιητικές συμπεριφορές (λεκτικές, σεξουαλικές, επιθέσεις χειροδικίας). Πόσες φορές το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες τέτοιων απαράδεκτων συμπεριφορών που μερικές φορές φτάνουν και μέχρι τον θάνατο έναν άνθρωπο. Όπως είναι η δολοφονία του Αντώνη στο λιμάνι του Πειραιά , οι βιασμοί , οι παρενοχλήσεις, οι βασανισμοί ΑμεΑ - που μάλιστα κυκλοφορούν ανενόχλητα στο διαδίκτυο. Τα τελευταία χρόνια στο όνομα της λειτουργικότητας οι λεγόμενοι «λειτουργικοί» έχασαν παροχές και ποσοστά αναπηρίας, μένοντας εκτεθειμένοι σε εχθρικό εργασιακό περιβάλλον. Διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις δεν έχουν κάνει τίποτα ουσιαστικό. Αντιθέτως, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.α., συμφώνησαν στο 3ο μνημόνιο που περιελάμβανε τις κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ και του Κεφαλαίου για την Πρόνοια και τα ΑμεΑ. Με τον νόμο Κατρούγκαλου οι αναπηρικές συντάξεις μετατράπηκαν σε φιλοδώρημα, θεσμοθετήθηκε η “λειτουργικότητα” το 2018 για πρώτη φορά. Δηλαδή, η αναπηρία, το ποσοστό της, έχει να κάνει με το πόσο “λειτουργικός” είσαι. Κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να καταλάβει πως με βάση αυτόν τον νόμο πολλοί είναι οι ΑμεΑ που περνώντας πλέον από τα “σφαγεία” του ΚΕΠΑ “κόβονται”, ξαφνικά γίνονται… καλά, είναι αναγκασμένοι να ζήσουν χωρίς κανένα βοήθημα, να βγουν στην «αγορά εργασίας» χωρίς έστω τις λιγοστές προϋποθέσεις βοήθειας που μπορεί να έχει ένα ΑμεΑ.» Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις Δημόσιες δομές είναι ή ανύπαρκτες ή υπολειτουργούν. Πληρώνουμε για όλα! Θεραπείες, βοηθήματα, φάρμακα. Καμία κρατική δομή δεν υπάρχει να στηρίζει μία γυναίκα με αναπηρία να γίνει μητέρα, ακόμα και για την έγκαιρη διάγνωση-πρώιμη παρέμβαση, πρόληψη της αναπηρίας.»
Ολοκληρώνοντας την ομιλία της τόνισε: «Τα παραπάνω είναι μόνο κάποιες πλευρές από την πολύμορφη βία που βιώνουν οι ανάπηρες γυναίκες στην καθημερινότητα τους. Η λύση στα προβλήματα είναι να πάρουμε την ζωή μας, των οικογενειών, των παιδιών μας, στα χέρια μας. Είμαστε ΑμεΑ, αλλά δεν σημαίνει ότι μένουμε ήσυχοι σπίτι, μειώνοντας καθημερινά τις απαιτήσεις μας ή να νιώθουμε μειονεκτικά. Καλύτερες μέρες θα έρθουν από την δράση μας πλάι στο εργατικό κίνημα, μέσα από το Ριζοσπαστικό Γυναικείο Κίνημα, μέσα από την οργανωμένη πάλη, διεκδίκηση για ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, μεταξύ των οποίων η Υγεία και η Πρόνοια. Αξία έχει η πάλη μας, για μέλλον χωρίς την ανασφάλεια και αβεβαιότητα του σήμερα. Αυτός ο δρόμος, δεν έχει ούτε μοναξιά, ούτε ανασφάλεια. Έχει την αλληλεγγύη φίλων, οικογένειας, συντρόφων στην ζωή και στον αγώνα που «αναγκάζονται» να κάνουν αυτά που οι κρατικές δομές θα έπρεπε να κάνουν για εμάς τα ΑμεΑ. Αυτά έρχονται ανιδιοτελώς, όπως πρέπει να μαθαίνουμε και στα παιδιά μας να διεκδικούν την ζωή τους… χωρίς αντάλλαγμα. Αυτός ο δρόμος, βγάζει συνολικά τα ΑμεΑ μπροστά, βγάζει τις γυναίκες μπροστά να παλεύουν ενάντια στον συμβιβασμό και την σημερινή βαρβαρότητα. Οφείλουμε να πάρουμε την δική μας θέση στον κοινό αγώνα αντρών – γυναικών, με βάση τα κοινά συμφέροντα που έχουμε απέναντι στην πολιτική που μας προκαλεί όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα. Μέσα από αυτόν τον κοινό αγώνα μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε τις ζωές μας!!!!»
Στη συνέχεια το μέλος του συμβουλίου του Συλλόγου Γυναικών Έφη Γάζου το θέμα : «Η βία στην καθημερινότητα μιας μητέρας παιδιού με αναπηρία».
«Η οικογένεια αποτελεί ένα σύστημα και όταν κάποιο μέλος της έχει ένα πρόβλημα αλλάζουν οι ισορροπίες και όλα τα μέλη χρειάζεται να κάνουν αλλαγές ώστε να επέλθει μια νέα ισορροπία στην οικογένεια. Όταν μια οικογένεια παίρνει μια διάγνωση για ένα παιδί της, αυτό είναι ένα σοκ για όλους. Πριν την διάγνωση λοιπόν υπάρχει ένα δύσκολο και αβέβαιο διάστημα αυτό που ονομάζουμε προδιάγνωση, που όλη η οικογένεια ανησυχεί για το τί πραγματικά συμβαίνει. Όταν πάρουν οι γονείς επιτέλους την διάγνωση ακολουθεί ο λεγόμενος κύκλος των συναισθημάτων που ενδεικτικά αναφέρει κάποια στάδια-συναισθήματα από τα οποία περνούν οι γονείς.
Διάγνωση → σοκ → θλίψη → άρνηση → ενοχή → ντροπή → απομόνωση → πανικός → θυμός→ παζάρεμα → ελπίδα → αποδοχή → διάγνωση. Σε αυτή την φάση της ζωής τους οι γονείς χρειάζονται στήριξη, την οποία δεν έχουν από την πολιτεία. Δεν υπάρχουν δημόσιες δομές στήριξης της οικογένειας. Ακόμα πιο απαραίτητες είναι αυτές οι δομές στήριξης στην περίπτωση της οικογένειας ανάπηρου παιδιού. Η πρώιμη παρέμβαση είναι καθοριστικής σημασίας για την πορεία της νόσου.
Δεν είναι βία να πρέπει να βρει το κατάλληλο ιδιωτικό κέντρο για τις προτεινόμενες θεραπείες; Οι γονείς είναι έρμαια στα ιδιωτικά κέντρα ειδικών θεραπειών και κέντρων αποκατάστασης, αρκετά από τα οποία δεν έχουν πάντα τους κατάλληλους ειδικούς προκειμένου να ελαχιστοποιούν το κόστος λειτουργίας τους και να αυξάνουν τα κέρδη τους. Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν 3.500 κλίνες αποκατάστασης στον ιδιωτικό τομέα για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και μόλις 120 κλίνες στο δημόσιο σύστημα υγείας. Πώς θα μπορέσει μια οικογένεια εργαζομένων να πληρώσει αυτά τα υπέρογκα ποσά; Πώς θα μπορέσει να αντικαταστήσει το αναπηρικό αμαξίδιο, όταν τα πιο ελαφριά είναι πανάκριβα και ο ΕΟΠΥΥ δίνει πολύ λίγα χρήματα; Μήπως δεν είναι βία να μην μπορεί μια μητέρα με παραπληγικό παιδί να κυκλοφορήσει με το παιδί της; Πώς θα βάλει ένα καρότσι μέσα στο λεωφορείο; Πόσα θέατρα, κινηματογράφοι , εστιατόρια έχουν προσβασιμότητα για ανθρώπους με αναπηρία; Ποιες γειτονιές έχουν πεζοδρόμια που να μπορεί μια μητέρα να σύρει το αναπηρικό καρότσι και να μην χρειαστεί να κατέβει στον δρόμο και να κινδυνέψει μαζί με το παιδί της;
Μια άλλη κατηγορία παιδιών με αναπηρία είναι οι μερικώς βλέποντες. Για αυτά τα παιδιά, αν δεν μπορεί να τα στηρίξει η οικογένειά τους είναι αδύνατον να συντηρήσουν και ενδεχομένως να βελτιώσουν την μερική τους όραση. Αναφέρω ένα παράδειγμα. Οι άνθρωποι με μερική όραση χρειάζεται να φοράνε ειδικώς επεξεργασμένα γυαλιά, που κοστίζουν γύρω στις 2.500 ευρώ. Ο ΕΟΠΥΥ τους εγκρίνει 100 ευρώ όπως σε όλους μας. Ενώ για άλλα παιδιά , που έχουν ανάγκη να φοράνε γυαλιά για κοντά και για μακρά, η απάντηση είναι για κοντά δικαιούνται όσοι έχουν πρεσβυωπία….
Η εκπαίδευση, που υποτίθεται είναι δικαίωμα για όλα τα παιδιά βρίσκει 135.000 παιδιά με αναπηρία εκτός ειδικής εκπαιδευτικής διαδικασίας. Όσα παιδιά πηγαίνουν σχολείο στην ειδική εκπαίδευση, δεν γνωρίζουν πότε θα ξεκινήσει η σχολική χρονιά άλλοτε λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών και άλλοτε λόγω δυσκολίας στην μεταφορά των μαθητών. Όσοι μαθητές πηγαίνουν στη γενική εκπαίδευση και χρειάζονται παράλληλη στήριξη – αν δεν έχουν οι γονείς τους την οικονομική δυνατότητα να πληρώνουν ιδιώτη ειδικό- μπορεί να μην λάβουν ποτέ αυτή την παράλληλη στήριξη από το υπουργείο παιδείας που έχουν ανάγκη και αρκετές φορές να αναγκαστούν να σταματήσουν το σχολείο…..
Ένα άλλο δικαίωμα αυτό της εργασίας βρίσκει τους ικανούς προς εργασία ανάπηρους με ποσοστό ανεργίας 90% για τους τυφλούς, ενώ για τους βαριά αναπήρους ξεπερνάει το 95%. Οι ελάχιστες δημόσιες δομές, που υπήρχαν παλιότερα στα πλαίσια της αποασυλοποίησης έχουν κλείσει και την θέση τους έχουν πάρει οικοτροφεία, ξενώνες και Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης ( Σ.Υ.Δ.). Αυτές οι δομές είναι είτε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, είτε λειτουργούν κάτω από την ομπρέλα Μ.Κ.Ο. ή ΑΜΚΕ. Σχεδόν σε όλες τις δομές χρειάζεται οι γονείς να πληρώνουν για να είναι κάπως καλό το επίπεδο διαβίωσης των παιδιών τους. Μέσα σε αυτό το καπιταλιστικό σύστημα, που κυριαρχεί ο ατομικισμός, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο για το κέρδος, που η υγεία, η παιδεία, η πρόνοια είναι εμπόρευμα δεν μπορούμε να δώσουμε απαντήσεις και λύσεις στα παραπάνω, που σας ανέφερα. Η μητέρα του ανάπηρου παιδιού θα βιώνει βία στην καθημερινότητά της από την φάση της προδιάγνωσης του παιδιού της μέχρι την μέρα που θα πεθάνει. Επειδή η περιγραφή των προβλημάτων από μόνη της δεν βοηθάει εμείς στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα παλεύουμε για την εξάλειψη των αιτίων των προβλημάτων αυτών. Παλεύουμε για να ζούμε εμείς και τα παιδιά μας με αξιοπρέπεια και για να είναι τα επιτεύγματα της επιστήμης στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι στην υπηρεσία των ιδιωτικών ομίλων. Παλεύουμε για ένα σύστημα που στόχο έχει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, την ειρήνη και την αλληλεγγύη των ανθρώπων και των λαών. Σε ένα τέτοιο σύστημα οι μητέρες των ανάπηρων παιδιών δεν θα υφίστανται την βία στην καθημερινή τους ζωή, αλλά θα ζουν με ασφάλεια, με εσωτερική ηρεμία γιατί θα γνωρίζουν ότι μαζί με το κράτος κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους ανάπηρα και μη. Επίσης θα μπορούν να φροντίζουν και τις δικές τους ανάγκες.»
Στη συνέχεια ακολούθησε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.